Maciej Mehring

 

10 years ago I conducted an interview with Maciek for Alternation Mag. We talked about music, his band Bisclaveret, art, plans.

And today? Maciek wrote an extremely strong, wise text about illness, death and life. He moved me.
I search for answers for fundamental questions every day, but currently hardly anyone wants to give them, nobody wants to put into words the greatest fears, doubts or show the direction. He did, without even aiming at it.

Because of what he wrote and later told me, Maciek gave me lots to think about. In silence, because words will not express these thoughts – as a trained translator I may say all that's essential in them would be lost in translation.

The feelings do not get on well with words. And what is putting feelings into words if not a translation from spiritual to material? All remains in a human being unspoken and creates him. I think it's the best that way.

Read it, it's worth your time!

Thank you Maciek!

 

Maciek: I realized that yesterday it'd been exactly two years since my last course of chemotherapy. As a pragmatic person I wanted to have one more „just in case”, but my leading doctor whom I extremely trust told me: „No Maciej, the next one will kill you. It has to work as it is, we will be watching you”. One month later I received the CAT scan results which proved no further deterioration. I remember I was euphoric that it was over. I didn't realize that it was the beginning of a long way. Two years may not sound like a big thing, but somehow I managed to get through them. Personally I'd rather Anna Mehring won those two years. If only I could, I'd have given them to her - she was far more scared of leaving this world. Besides she was much more motivated and got so much support from you. It turned out differently. Were those two years important? Yes and no in a way.

There were plenty of things that happened, the seemingly meaningless, but also the most influential ones. I had mission and goal. I got myself together – all my strenghts and abilities - to win this one battle.

Unfortunately we lost. No, it was me who lost because Ania won something much more important - she won courage and strenght not to give up till the end.

Even today I still have my dilemmas, but I had her silent approval to wrap her in cotton wool. The doctors didn't want to cheat on me. I made sure that Ania got her placebo for Christmas while I was fully aware that the Christmas will be our last.

Perhaps I was a dick, but I think it would have done nothing good had I tried to rectify it. I was glad Ania got an incredible power on that day, just like I learnt to enjoy every little success in her battle. I remember every moment till her last breath which she'd long for so much and which she wished to everybody .

Still, it was the experience of my illness (incomparably gentler) that taught me to enjoy seemingly little but damn important things. It's the core of what life after cancer is – a pendulum between fear and crazy joy. Fear that makes you think of every pain, every anomaly in your body in terms of „ it's the remission” and the joy when every new day brings some new experience. Sometimes you ask me how it is possible that I make it - it's exactly because the life after cancer is a complicated gift that evokes a dose of euphoria.

Otherwise I'd have been crazy for long time. I cannot deny that I go with the flow, I do not let myself stagnate (or maybe I do, who knows?). At least I do not accept arguments that it's too early for something or that the time for something will come. Dearest, the life thaught me (and I speak only about myself) that you cannot postpone anything since today may be your last day. I do not know if I'm gonna live for a week, half a year or thirty years. When I was young I thought that we live for grand purpose and lofty concepts. Had it been so I wouldn't be here. I learnt to live for small things, nice moments spent with friends, taste of good beer, sounds of beloved music, smile returned on the street. I think these are the things I'm gonna miss after death. What's the plan for my nearest future then? Despite the life kicking me in my ass - live and not pay attention to the „nice” ones who know better what to do.

I'm happy I got it that long, probably nobody is gonna read it till the end, but I'm happy I could just get it off me.

Have fun, it's no use waiting for better time. It never comes while you wait for it doing nothing :)

Thank you that you are here.

Fragments of our further conversation:

An answer to a question on how to manage in similar situations. How to handle it.

I think it comes from handling the obstacles, from the very early age. I got used to it and perhaps learnt humility. It does not mean it's always OK with the said humility. There are things we cannot influence and we have to accept them.

Take into consideration I'm agnostic, I do not believe in God, heaven, these things do not anchor me here. It makes things harder, but I cannot change it.

Pity you reached that knowledge in such a way. 

Sometimes we have a pressure that we have to do this thing or another. When first I got sick I had to verify my plans for 2 years ahead. Pity. Later when I thought it was finally all right, Ania got sick and again all our plans got ruined. Today I do not make plans for longer than a month.

Our every experience, even the smallest one shapes us in a way. I'd rather have less of them, but I have what I do and I'm trying to make something positive out of it instead of being angry with the whole world.

I remember talking to a girl in a hospital . I told her the illness teach one humility. She said it was not so. She was suffering cuz she couldn't see her son (due to low immunity). I told her when she was out of hospital every day with her son would be the most important one. Now, she writes to be on facebook saying it's the truth :) At least she's got someone to live for. But that's a different thing – I'm trying to live for myself.

And what is it like? I must say the concept of living for someone vanished from my life.

Hmm...there is no one answer. Every case is different. I - after the illness – had a mission. Nothing in my life was more important than the things that happened last year. Just like I said, I'm learning to live now by enjoying small things – it's also a form of humility, change of attitude.

It does not mean I don't want to do anything in my life. On the contrary. I'm ready to move moutains, but that's not the point. It's just that I started noticing those small things. (...)

Those moments, seemingly silent, small – they are valuable. Is it so important where we are heading, what our attitude towards our plans is. Sometimes I see people who work their asses off in corporations in the name of „more, more” philosophy and.. what for? You may just quietly, peacefully be, even if it's just a moment. Don't treat it that seriously though, it's just my train of thoughts.

Sometimes I go with that train, it helps me.

Well, it surely helps me.

One good thing;)

Thank you for talking to me:) Have a nice day

Come on, why wouldn't I talk? Have a nice day!

 -.-. --.. .- ... . -- / - .- -.- / .--. # -.-- -. # / -. .- / ..-. .- .-.. .. --..-- / - --- / -- .. / .--. --- -- .- --. .- .-.-.-

10 lat temu robiłam z Maćkiew wywiad dla Alternation. Rozmawialiśmy o muzyce, jego zespole Bisclaveret, sztuce, planach.

A dzisiaj? Maciek napisał bardzo mocny, mądry tekst o chorobie, śmierci i o życiu. Poruszył mnie. Codziennie szukam odpowiedzi na fundamentalne pytania, ale obecnie bardzo rzadko ktoś chce mi na nie odpowiadać, nikt nie chce ubierać w słowa największych strachów, wątpliwości, ale i wskazywać kierunku. 

Maciek przez to co napisał i później mi opowiedział dał mi masę do myślenia. W ciszy, bo słowa nie oddają tych myśli - jako tłumacz z zawodu mogę tylko powiedzieć, że wszystko to co najistotniejsze przepadłoby w tłumaczeniu. Uczucia wymykają się słowom. A czymże jest ubieranie uczuć w słowa jeśli nie tłumaczeniem z duchowego na materialne? Wszystko zostaje w człowieku niewypowiedziane i buduje go i chyba tak jest najlepiej.

Przeczytajcie, warto!

Dziękuję Ci Maciek! 

Maciek: Uświadomiłem sobie, że wczoraj minęły dokładnie dwa lata od momentu, kiedy przyjąłem ostatnią chemię. Jako pragmatyk chciałem „na wszelki wypadek” przyjąć jeszcze jedną ale moja onkolog, do  której mam ogromne zaufanie, powiedziała „Nie Panie Macieju, kolejna chemia Pana zabije. To musi wystarczyć, będziemy obserwować”. Miesiąc później odebrałem wynik TK, który potwierdził, że nie mam żadnych zmian. Pamiętam moją euforię, że to już koniec. Nie zdawałem sobie wówczas jeszcze sprawy z tego, że to początek tak wyglądającej nowej drogi. Te dwa lata to może nic wielkiego, ale udało mi się jakoś przez nie przebrnąć. Osobiście wolałbym, aby przy tych wszystkich staraniach to Anna Mehring wygrała te dwa lata. Jakbym mógł, chętnie bym jej je podarował, bo to ona o wiele bardziej niż ja bała się stąd odchodzić. Poza tym miała tak silną motywację i wsparcie od Was. Wyszło inaczej. Jednak czy te dwa lata to jakiś ważny czas? W pewnym sensie tak, w pewnym sensie nie. Mnóstwo rzeczy wydarzyło się, również tych pozornie nieistotnych ale także tych, które miały ogromny wpływ. Miałem misję i cel. Zebrałem wszystkie siły i umiejętności, aby odnieść sukces tylko w tej jednej sprawie. Niestety... odnieśliśmy gorzką porażkę. Nie, to ja odniosłem porażkę, bo Ania wygrała coś więcej, wygrała siłę i odwagę, by do końca nie poddawać się. Do dzisiaj mam rozterki moralne, ale też miałem jej ciche przyzwolenie na to, aby trzymać Anię pod kloszem. Mnie lekarze nie chcieli oszukiwać. Zadbałem o to, aby i Ania dostała swoje placebo na święta a sam przeżywałem te święta w szpitalu ze świadomością, że będą naszymi ostatnimi. Może byłem chujem, ale uważam, że nic nie wniosłoby dobrego, gdybym próbował to prostować. Cieszyłem się tym, że i Ania zyskała tego dnia niezwykłą siłę, podobnie jak nauczyłem się cieszyć się każdym naszym małym sukcesem w jej walce. Pamiętam każdą chwilę do ostatniego oddechu, który z siebie wydała, a którego tak wszystkim życzyła. Jednak to właśnie doświadczenie mojej choroby (nieporównywalnie łagodniejszej) nauczyło mnie cieszyć się rzeczami drobnymi, pozornie nieistotnymi ale cholernie ważnymi. To właśnie sedno tego, czym jest życie po nowotworze, wieczne balansowanie pomiędzy strachem a szaloną radością. Strach, powodujący to, że każdy ból, anomalia w organizmie wywołuje jednoznaczne skojarzenia -  „to z pewnością wznowa” i radość, kiedy dzień przynosi jakieś fajne doświadczenia. Czasem pytacie mnie jak to możliwe, że daję radę – to właśnie dlatego, że życie po nowotworze to też tak skomplikowany dar, który wywołuję tę dawkę euforii. W przeciwnym razie dawno pewnie zwariowałbym. Nie ukrywam, że daję się ponieść fali, nie stoję w miejscu (a może stoję? Kto wie). Przynajmniej nie przyjmuję argumentów, że na coś jest za wcześnie, albo, że na wszystko przyjdzie czas. Kochani, życie nauczyło mnie (mogę mówić tylko o sobie), że nie można niczego odkładać, bo ten dzień może być ostatnim. Nie wiem, czy przeżyję tydzień, pół roku czy trzydzieści lat. Kiedy byłem młody, wydawało mi się, że żyjemy dla wyższych celów, dla wzniosłych idei. Gdyby tak było, to mogłoby mnie już tutaj nie być. Nauczyłem się żyć dla tych rzeczy małych, dla mile spędzonych chwil w gronie przyjaciół, smaku dobrego piwa, dźwięków ukochanej muzyki, odwzajemnionego na ulicy uśmiechu. Chyba tego najbardziej będzie mi brakować po śmierci. Jaki mam zatem najbliższy plan? Mimo kopniaków w dupę, po prostu żyć i nie oglądać się na „życzliwych”, którzy pewnie lepiej niż ja wiedzą co zrobić. Cieszę się, że wyszedł mi nieco dłuższy tekst. Nikt pewnie go nie doczyta, a ja przynajmniej mogłem z siebie to wyrzucić.

Bawcie się dobrze, bo szkoda czasu  na czekanie na lepszy czas. On nigdy nie przychodzi wtedy, gdy biernie na niego czekacie. ;) Dzięki za to, że jesteście.

Zdjęcie z Ramolem, gdy odporność była już nieco lepsza. Ukochany kociak :)

Fragmenty naszej późniejszej rozmowy: 

W odpowiedzi na pytanie jak sobie radzić w tak trudnych sytuacjach, jak pomoc komuś w podobnej sytuacji:

U mnie to bardziej wynika z wielu takich przeciwności, praktycznie od najmłodszych lat. Chyba trochę przywykłem, a może nauczyłem się pokory. Co nie znaczy, że dobrze zawsze z tą pokorą. Są po prostu rzeczy, na które nie mamy wpływu i musimy je zaakceptować.

Weź pod uwagę, że jestem agnostykiem,żadna wiara w wyimaginowanego boga, raj etc nie trzyma mnie. To też jest nieco trudniejsze ale tak jest, tego nie potrafię zmienić już

 Szkoda że do takiej wiedzy doszedłeś w ten sposób akurat:/

Czasem się spinamy, że co musimy, że należy to czy tamto pocisnąć. Gdy zachorowałem najpierw ja - zweryfikować musiałem moje plany na 2 lata na przód zrobione. Trudno. Później. gdy wydawało się, że wszystko jest ok, Ania zachorowała i znowu plany legły w gruzach. Dzisiaj - nie robię planów dalej niż na miesiąc

Każde nasze doświadczenie, nawet najmniejsze kształtuje nas w jakiś sposób. Też wolałbym mieć ich mieć mniej, ale mam jakie mam, więc staram się je przekuć na coś pozytywnego, zamiast złościć się na cały świat.

Pamiętam, jak rozmawiałem z jedną z dziewczyn, która leżała z Anią. Mówiłem jej o tym, że ta choroba uczy pokory. Ona twierdziła, że nie. Strasznie cierpiała, że nie może widywać się ze swoim małym synkiem (niska odporność) i przez to wariuje i nie ma czegoś takiego. Powiedziałem jej wtedy, że gdy już z tego wyjdzie, to każdy dzień z synem będzie dla niej najważniejszy.

Gdy teraz czasem pisze do mnie na fejsie, potwierdza mi to :) Przynajmniej ona ma dla kogo żyć.

ale to już inna kwestia. Ja próbuję dla siebie

I jak to wychodzi? Bo przyznam ze mi ta koncepcja życia dla kogoś...nie wiem umknęła?

Hm. nie am chyba na to jednoznacznej odpowiedzi. Każdy przypadek jest indywidualny. Ja, po mojej chorobie - jak napisałem - miałem misję. nigdy w życiu nie było dla mnie tak ważne jak to, co wydarzyło się w zeszłym roku. Myślę, że chyba nigdy nic już dla mnie nie będzie takie ważne. Tak jak napisałem, teraz uczę się żyć, ciesząc się z rzeczy małych - to też forma pokory, zmiany nastawienia. To nie znaczy się, że nie chcę już niczego w życiu zrobić. Wręcz przeciwnie. jestem gotów góry przenosić, ale nie w tym rzecz. Chodzi mi jedynie o to, że zacząłem zauważać te małe rzeczy. (...)

Te chwile, małe, pozornie ciche, one są ważne. Czy to istotne w tym momencie dokąd zmierzamy, jak się nastawiamy do naszych wielkich planów. Czasem obserwuję ludzi, którzy pracują w korpo i zarzynają się w imię sztucznie nakręconej spirali "więcej, więcej..." i po co? można po cichu,w spokoju, po prostu być, nawet jeżeli to chwila. Ale nie traktuj tego, jako wykładni, to tylko taki mój potok myśli. Czasem tak płynę na fali, to mi pomaga.

Cóż mi pomaga czytać to co mówisz.

To chociaż dobre ;)

Ok dzięki ze w ogóle chciałeś ze mną rozmawiać :) Miłego dnia!

Przestań. Czemu nie miałbym rozmawiać? - Miłego dnia!

photo credit: Maciej Mehring