The interview with Monika "Akinom" Buko

An armed accountant/photographer with CSI degree. Are you afraid? :)

Recently, I've been thinking about people who keep on dreaming about doing something with their lives – something quite opposite to what they've been doing so far. Hardly anyone will.

That's one of the reasons why I've always been so inspired by the people who act. The older I get the less powerful the words are for me – at least as a prime mover. Acts speak for themselves.

Aki is a high explosive – she has so many juxtaposing passions that she could share them with several other persons. Apart from that – she is an honest, positive and open person – a real sunshine girl to energize anyone who will come closer – with good intentions of course:) She said about herself "I've always been torn between the two – art and brute force. Only now I see it clearly."

About combining work, passion, art and guns – with Monika „Akinom” Buko.

Concert photography, accountancy, music, CSI, climbing, shooting...how does that combination work and which is the most important right now? Do you still do all of these things or are some of them behind the closed door already? If so – what did they mean for you back then?

I think that with the level of madness I represent - from the outside it may look like a melting pot of many things. It's not exactly so. Photography is a past for many different reasons, however, the artistic photography is still present in my life.

What you may also add to the collection of hobbies is that I've been practicing skiing the second season already and during summer I dive (also second season) and climb. In the meantime I did a course „the code of lies” - the remaining part after criminology studies. I really regret the studies are over now – it was a unique chance to see and hear things from a different perspective – unavailable anywhere else. I'm sure I'll be looking into that direction in the future.

In 1.5 year there is an opening of faculty related to microexpression, so who knows? ;)

I'm ashamed of accountancy since there is this cliche that accountants are bores ;) For me it's a way of pacifying and organising myself.

The other thing I do at work is debt recovery. All of these things link together somehow – sometimes the link is scarcely seen: detecting lies, psychomanipulation, sociotechnics, shooting and criminology – it's about better understanding of a human being and his ways – mostly those one does not pay attention to and which say a lot about him – from a perspective of a professional. It's about my long-term interest in psychology, too. 

As you can see there are a lot of things I'm doing right now and there are more waiting in a row to be taken care of.

One thing for sure – my press photography thing is definitely over – I don't see myself returning to it. To put it shortly: the experience left a bad taste in my mouth :)

You used to take pictures at the concerts – is that over? Why?

I think if it hadn't been for some things that happened I would still be taking concert pictures. At some point I knew a lot of people who were helpful, it was a nice co-op. However, sometimes we are surrounded by people who make use of us. Passion is a beautiful, yet a fragile thing. People are good at ruining it for the others. Add to it a change of work, a bit unfortunate working hours and there you go. Lack of motivating factor :)

As for the artistic photography – it's a totally separate thing that I only need inspiration for. And I find it in the right moment when the circumstances work for me. It's great to make invisible things visible.

What's your connection to music right now? Do you still support the artists or you just listen to the music for yourself?

I'm a kind of a musicophile. It can't be changed. Currently I'm listening to a Bulgarian rock radio :) Music has been with me forever. There was a time I was around musicians a lot - now with the concert photography gone it's over. It was quite a close connection. I do not attend the concerts as often as I would like to, but you can't be in two places at the same time – there are situations independent from me I have no influence on. I definitely work on my musical development – I'm not closed for various genres, I have never been. I read, follow and listen to the new things that I'm interested in. One thing that keeps surprising me is that people often listen to something for the very sake of listening - they do not know who the artist is and what s/he represents. It's sad.

As to the concerts – there is a chance I'll go to Castle Party this year – it's like a return to a place I used to call „home”

How did you come up with the idea of criminology studies and shooting? It's like a really amazing, long jump from artistic to ballistic hobby:)

It was quite funny with the shooting actually – it started as a gift from my mum and it remained till today. In the meantime I did a shooting instructor course. I had to delay its completion till the next year though. My first visit at a shooting range where I could test the whole variety of guns starting from glock to marksman rifles ignited the spark. I think nobody had expected that – including me. But it clicked.

As to criminology – I was told about it by a person who knows me well enough to know it was something for me. And it started with a question:  Monika, why aren't you taking pictures anymore?:) At first I was all against it, giving reasons such as : I'm too old it's pointless, I won't manage. While at home I decided to just give a peek at their program schedule...at that was it. Majority of subject were interesting though hard. Say, forensic medicine. I was completely dizzy after my first lessons but also totally happy.

I've always been torn between the two – art and brute force. Only now I see it clearly.

What did it give to you personally? Do you think you'll be doing it professionally or is it just a hobby? What's most fascinating about it?

Personally, it gave me a lot of information I could not get anywhere else. Now I know how to look and listen. Add to it a lot of satisfaction: that I know. And I like knowing things, I like seeing things from a wider perspective. There were people - and in fact there still are – who do not understand why I'm doing this, since it brings me no material benefits, like e.g. financial ones. Really? So what, you cannot do things just to be happy and wiser? People nowadays are terribly materialistic.

I have the knowledge I can make use of, I'm satisfied that I did something for myself, for my personal development and I'll keep doing it. I'd love to go into that direction even though it's not financially beneficial. We will see.

What do you feel while climbing? Would you describe yourself as a person who needs risk, adrenaline? Aren't you afraid?

What, in your opinion, are people afraid nowadays?

By all means; adrenaline and internal dialogues, such as: „you can make it” and also those less parliamentary ones too :)

The most important thing is to keep moving up, without taking „climbing holds” , without falling down. It's a fight with yourself, with your weaknesses, fears, limitations. At the same time it's awareness somebody down there has my life in his hands - or should I say – in a piece of rope he's holding.

I think I'm one of such persons who needs adrenaline. Hence the choice of such particular sports including skiing, diving. Surprisingly enough it calms me down. After several trainings I get rid of the energy surplus and I feel calmer. What comes with adrenaline is self-control – also in stressful situations that may happen. It's quite a specific mixture. Some say no risk, no fun, but in the cases I mention the situation is under control. Otherwise it may cost you life.

You asked me about people and their fears – I could talk about it for hours, still I'll try to restrain myself. I may be a bit biased on the subject taking into consideration the books and trainings about lies I've completed.

The first thing is that people are afraid of truth. Plenty of people will disagree but that's the fact. The truth. We like being lied to, at the attempt of honesty people react with sulks. It's self-protective reaction, of course. It's in our nature. Besides people are afraid of loneliness, ageing, future. The younger ones – lack of money :)

Do you think that while doing these things you're following your dreams? Do you feel like a happy person? What does happiness mean for you?

I feel happy on seeing the person whom I'v been teaching happy of his/her results. I'm glad I managed to pass on the knowledge and skills. I'm also glad when I exceed in shooting contest or at the range – especially that ladies up there are in minority. When I manage to climb 15-18m I'm also glad that I managed to challenge myself. Myself and a hard route. Do I feel like a happy person? Yes, when I see the results of my work – any time, any place. When I see I managed to get somewhere, to see a smile on somebody's face.

As to me, happiness is a peace of mind, sharing experience with another person, getting support in difficult times and certainty that when you fall someone will catch you.

What are your other dreams?

My long-term motto is that the dreams are not meant to become true. This way they will always remain dreams. Since I have the means to realize my passions and dreams – I'm trying to do it. Sometimes I chase time and yet I'm left behind. There are moments I have to slow down for my body says STOP. At such moments I do slow down, watch movies, play boardgames or meet friends. I'd like something for myself, quite prosaic but as for today – intangible. Perhaps I'll get it one day, perhaps never. We will see.

POLSKA WERSJA

Uzbrojona księgowa/ fotograf  ze stopniem z kryminalistyki. Boicie się? :)

Tak sobie ostatnio myślałam ile jest na świecie osób, które marzą o tym, żeby zrobić coś ze swoim życiem, coś całkiem przeciwnego do tego czym zajmowały się do tej pory. Mało kto jednak po prostu to zrobi. Zawsze inspirowali mnie odważni ludzie, ci którzy działają. Im jestem starsza tym bardziej słowa tracą dla mnie moc – przynajmniej w ich sprawczym znaczeniu.

Aki to kombinacja wybuchowa – łączy w sobie tyle przeciwstawnych pasji, że mogłaby obdzielić nimi kilka osób. A poza tym – szczera, pozytywna, otwarta – człowiek promyczek, grzeje każdego, kto podejdzie. Z dobrymi intencjami oczywiście :) Sama o sobie powiedziała "Ja jestem od zawsze podzielona wewnętrznie na pół: między sztuką a siłą. Tylko dopiero teraz to ujrzało światło dzienne."

O łączeniu, pracy, pasji, sztuki i broni palnej – z Moniką „Akinom” Buko.

Fotografia koncertowa, księgowość, muzyka, kryminalistyka, wspinaczka, strzelanie...jak to wszystko się łączy i co jest teraz najważniejsze? Czy ciągle robisz te inne rzeczy czy są one już zamkniętym etapem? A jeśli tak to co dla Ciebie znaczyły w tamtym czasie?

Myślę że przy osobie z takim poziomem szaleństwa jak ja, z zewnątrz może wyglądać jak wypadkowa różnych rzeczy. Nie jest tak. Fotografia odeszła z pewnych względów w cień, aczkolwiek fotografia artystyczna czasem się jeszcze przebija. W sumie można dodać do kompletu, że drugi sezon zimowy szlifuję jazdę na nartach, a latem, wyjazdy na wspin w skały i nurkowanie (też 2gi sezon). W międzyczasie było szkolenie/kurs „kod kłamstwa” a to mi akurat pozostało po kryminalistyce, bardzo żałuję iż studia dobiegły końca. Większość rzeczy można było zobaczyć/usłyszeć od drugiej strony, gdzie w żadnych innych okolicznościach, nie miałabym możliwości, by jeszcze szersze mieć spojrzenie na pewne rzeczy. Na pewno będę się rozglądać w okolicy tego kierunku. Za 1.5 roku ma być podobno otwarty kierunek związany z mikroekspresją więc….kto wie ;) Księgowości się wstydzę, bo każdy uważa że osoba która ten zawód wykonuje jest nudna ;) a mnie to w pewnych momentach wycisza i odcina. Druga rzecz którą robię w pracy to windykacja :) W jakiś sposób to wszystko się łączy, czasem dość cienką nicią: wykrywanie kłamstwa, psychomanipulacje, socjotechniki, strzelanie i kryminalistykę - lepsze poznanie człowieka, jego zachowań, głównie tych na które on sam nie zwraca uwagi, a wiele o nim mówią, z punktu wprawionego oka. W tym wszystkim jest też od wielu lat zainteresowanie psychologią, które nigdy nie rzucało się na pierwszy plan. Jak widać sporo rzeczy cały czas się ciągnie, niektóre czekają w kolejce, na większe zgłębianie. Na pewno został zamknięty etap fotoreporterski, nie widzę perspektyw by do tego wrócić. Cytując klasyka: niesmak pozostał :)

Kiedyś robiłaś zdjęcia na koncertach, czy ta formuła się wyczerpała? Dlaczego?

Myślę że gdyby nie pewne wydarzenia, do dziś bym zajmowała się zdjęciami koncertowymi, swojego czasu wypracowałam sporo kontaktów, była fajna współpraca. Niestety czasem otaczają nas ludzie, którzy żerują na innych. Pasja to piękna rzecz ale także krucha. Ludzie potrafią to skutecznie wybić. Dołożyła się też zmiana pracy, przy dość niefortunnych godzinach i tak wyszło. Zabrakło czynnika mobilizującego :)

Natomiast fotografia artystyczna, jest bytem zupełnie niezależnym, do którego jest potrzebna tylko wena. I we właściwym czasie się znajduje, przy sprzyjających warunkach. Cudownie jest móc wydobyć to czego nie widać.

Ile masz jeszcze wspólnego z muzyką? Wspierasz nadal artystów czy słuchasz jej już tylko dla siebie?

Jestem muzofilem. I tego nie da się zmienić. Obecnie słucham bułgarskiego rockowego radia :) Muzyka od zawsze mi towarzyszyła. Przez bardzo długi okres czasu, miałam szansę być pomiędzy muzykami. Na dziś dzień to odeszło razem z fotografią koncertową. Była to dość ścisła zależność. Nie bywam na koncertach tak często jakbym sobie tego życzyła, ale nie da się być jednocześnie w dwóch miejscach, czasem sytuacje niezależne ode mnie, nie pozwalają. Muzycznie na pewno nie stoję w miejscu, nie jestem zamknięta tylko na dany obszar, nigdy nie byłam. Czytam, śledzę i odsłuchuję nowości które mnie interesują. Jedyne co mnie nadal zadziwia, to że ludzie słuchają dla słuchania nie mając pojęcia kto, co i jak. Trochę to smutne. A poza tym, jest światełko w tunelu na wizytę na CP w tym roku. W końcu może się uda dotrzeć do miejsca, które zwykle nazywałam „domem”.

Skąd wziął się pomysł na studia na kryminalistyce i strzelanie? Taki przeskok od hobby, hmm artystycznego do bardziej siłowego jest niesamowity :)

Ze strzelaniem wyszło dość zabawnie bo pierwsze kroki, pchnięcia w tym kierunku zrobiła moja mama, w ramach prezentu urodzinowego i …..tak zostało do dzisiaj. W międzyczasie zrobiłam kurs prowadzącego strzelanie, na przyszły rok musiałam odłożyć robienie papierów instruktorskich. Po pierwszej wizycie na strzelnicy, gdzie miałam możliwość strzelać z całego przekroju od glocka po karabin snajperskich, poszła iskra w oku. Myślę że nikt się tego nie spodziewał, nawet ja. Ale to nie pierwszy raz sama się zaskoczyłam.

O kryminalistyce powiedziała mi osoba, która na tyle dobrze mnie zna, żeby o tym wspomnieć. A zaczęło się od pytania: Moniko, a czemu nie robisz już zdjęć ? ;) W pierwszej chwili, broniłam się rękami i nogami, że to już nie ten wiek, żeby kolejne studia robić, że bez sensu i sobie nie poradzę. W domu stwierdziłam że tylko zerknę jaki mają plan zajęć….i to był koniec. W większości przedmioty które mnie interesowały, były ciekawe, ale nie zawsze łatwe. Chociażby medycyna sądowa. Po pierwszych zajęciach jak wyszłam z uczelni to miałam kompletny chaos w głowie od natłoku informacji ale byłam szczęśliwa.

Ja jestem od zawsze podzielona wewnętrznie na pół: między sztuką a siłą. Tylko dopiero teraz to ujrzało światło dzienne.

Co Tobie osobiście to dało? Wiążesz z tym swoją przyszłość zawodową czy to tylko hobby? Co Cię w tym najbardziej fascynuje?

Osobiście dało mi jeszcze więcej informacji, których nigdzie nikt mi nie przekaże, nie powie i nie zobaczę. Teraz wiem jak patrzeć i jak słuchać. Osobiście dało mi to dużo satysfakcji: bo wiem a ja lubię wiedzieć, lubię patrzeć szeroko a nie tylko widzieć. Zdarzały się osoby które nie rozumiały i nadal nie rozumieją „po co mi to”, bo przecież nie mam żadnych korzyści np: finansowych. Doprawdy? Nie można zrobić nic tylko po to by być szczęśliwszym i mądrzejszym ? Ludzie stali się strasznymi materialistami. Mam wiedzę, z której mogę korzystać, mam satysfakcję bo zrobiłam coś dla siebie, dla rozwoju i będę to robić dalej. Chciałabym pójść w tym kierunku, wiem co odpada że względów faktycznie niskiej opłacalności a szkoda. Zobaczymy co będzie.

Co czujesz wspinając się po skałkach?Czy określiłabyś siebie jako osobę, która lubi ryzyko, potrzebuje adrenaliny? Nie boisz się? Czego Twoim zdaniem boją się dzisiaj ludzie?

Na pewno adrenalina i mówienie sobie: dasz radę i cały ciąg dialogów, czasem mało cenzuralnych ;) Najważniejsze jest zawsze aby dojść na górę i to bez brania „bloków”, odpadnięcia. Tu jest walka samemu ze sobą, ze swoimi słabościami, lękami, ograniczeniami. Jednocześnie ktoś tam na dole ma moje życie w rękach a konkretnie na kawałku liny.

Myślę że jestem jedną z takich osób, która potrzebuje adrenaliny. Stąd takie sporty a nie inne, plus narty i nurkowanie. Przewrotnie mnie to wycisza. Po jednym czy drugim treningu, to całe nadmiary energii gdzieś znikają i przychodzi spokój. Razem z adrenaliną musi być też opanowanie, w sytuacjach stresowych jak się zdarzą. Jest to taka mieszanka dość specyficzna. Niby mówi się że bez ryzyka nie ma zabawy, ale w tych wypadkach, jest to zabawa kontrolowana. W każdej innej sytuacji ta zabawa kosztuje życie.

Poruszyłaś pytanie, odnośnie ludzi, na które mogłabym na prawdę dużo pisać. Przy moim gadulstwie, postaram się ograniczyć. Mogę mieć lekko skrzywione postrzeganie po ostatnich lekturach i szkoleniach odnośnie kłamstwa. Pierwsza rzecz to ludzie boją się prawdy. Zapewne większość osób się od razu skrzywi, że to nie prawda. Prawda. Lubimy być okłamywani, przy próbie szczerości, która czasem nie jest wygodna, od razu jest foch. Co jest oczywiste bo jest to reakcja obronna. Taka nasza natura. Poza tym, ludzie boją się samotności, starości, przyszłości. Ci młodsi boją się braku kasy ;)

Czy robiąc te nowe rzeczy czujesz że spełniasz swoje marzenia? Czujesz się szczęśliwym człowiekiem? Co to dla Ciebie znaczy być szczęśliwą?

Czuję się szczęśliwa jak widzę że ucząc kogoś, ta osoba czerpie z tego radość, ze swoich wyników. Cieszę się że umiałam przekazać wiedzę, jako prowadzący strzelanie. Im mam lepszy wynik na tarczy czy na zawodach (gdzie przewaga znacząca to panowie) to też mnie to cieszy. Jak uda mi się wejść 15-18m w skałach to też jestem szczęśliwa że pokonałam trudną drogę, samą siebie. Czy czuję się szczęśliwym człowiekiem ? W momentach, kiedy zbieram plon swojej pracy, i to nie ważne gdzie, w jakim miejscu. Jak widzę że udało mi się do czegoś dojść, udało mi się zobaczyć uśmiech na czyjejś twarzy.

Wg mnie, bycie szczęśliwą osobą to jest zdecydowanie spokój ducha, moc dzielenia się doświadczeniem, przeżyciami z drugą osobą, uzyskanie wsparcia w trudnym czasie i wiedza, że jak poślizgnie się noga, to ktoś złapie za rękę.

Czego jeszcze chciałabyś dla siebie, o czym marzysz?

Moją odwieczną definicja marzeń było stwierdzenie że „marzenia istnieją po to, by się nigdy nie spełniały. Wówczas na pewno zostaną marzeniami”. Odkąd mam możliwość realizowania rzeczy, których wcześniej nie mogłam - staram się to czynić. Czasem ścigam się z czasem, ale on i tak mnie zostawia w tyle. Są momenty że muszę zwolnić bo sam organizm mówi STOP i wówczas spędzam cudowny czas na oglądaniu filmów, grach planszowych czy spotkaniach ze znajomymi. Chciałabym czegoś dla siebie, dość przyziemnej rzeczy ale na dzisiejszy dzień, tak proste a tak nieuchwytne. Może kiedyś a może nigdy. To się okaże.