The interview with Weronika of Kot Cafe
I reach Kot Cafe one beautiful, sunny, Friday afternoon.
There are a few clients inside, the catpany is currently asleep.
There are seven cats; I'm trying to see where they have gone –
most of them are deep asleep and nobody is nagging them – as per the
rules of the place visible everywhere.
It's a special place – honestly speaking I'd been hesitating to
visit it since I had thought that this sort of places are created for
people's fun and animal's torture. I was completely wrong! In Kot
Cafe the cats go first and their safety, peace and well being are
absolute priority!
As a client you cannot wake
them up, harm them or chase them, the bottom age of visitors is 10.
The personnel is really careful about following the rules – if you
neglect them they will scald you really badly.
Kot Cafe is a shelter for abandoned, harmed cats, also those of
deceased owners – each and every one of them has his own story and they
live together under one roof in a perfect harmony. They are all
waiting to be adopted. The place does not have any sponsors, they fund everything necessary for cats out of what they make in the cafe.
So...cat lovers of all kinds – rush in for catppucino or catte latte!
So...cat lovers of all kinds – rush in for catppucino or catte latte!
Using the fact there are less clients than usual and that they are busy kittykittying, patting, rubbing cats' bellies,
ears, chins and doing all sorts of luring to get the cafe stars attention I use my chance to ask a few
questions to Weronika who looks after the whole merry bunch and the cafe
too.
She's got Krówka in her arms – the cat is doing such cute antics
that the conversation is actually shared with the said catlebrity.
We are talking about the paths people and cats walk and also about the
place itself.
Who came up with the idea of Kot Cafe? How long have you been active?
Since March. There was an opening on 5th March this year (2018 note Cloudbuster). It was about my friend Agnieszka, who is also terribly young, since she is only 26. She is doing her Phd at Wroclaw Polytechnics as well so as you can see she's a pretty active girl.
Anyway, she loves cats, she has five of them at home – all of them
were abandoned somewhere in the bushes or nettle, foundlings left
somewhere – so since she loves the cats so much she really liked the
idea of a cafe. She
wanted to do something for the animals and also to start a business of
her own so that was the beggining. At first we cooperated with a
foundation and the cafe was supposed to be a temporary home for the
animals, but it was getting difficult with all the intermediaries and
stuff so she started a foundation of her own. We do everything about the cats ourselves: we treat them, vaccinate them sterilise them
etc. - they are really
pampered and looked after. Besides, there will always be some cats in need so there is plenty of work.
Those four little siblings
there (She points to Tofik, Krówka, Irys
and
Karmel) are 17 months old
now, they were also rescued, treated and vaccinated – we did all we
could for them. And those 10
year-olds
(Showing Bambaryłka and
Pixi) got to us after their
lady died, the lady was...
Yes, yes I love you too...
(And here we go with the first one of many breaks to
rub the kitty's belly, kiss and caress her)
How do you handle all the legal issues like permissions etc?
Everything is settled legally, no major issues here.
And how many adoptions have you actually succeeded in?
The
two of our cats found new homes. The 8-year-old
Duduś and
12-year-old
Alfa - they
were strictly
foundation
cats.
We
also helped a 19-year-old girl whose father deceased. Her cat was
11-year-old and she was in a very difficult family situation so the
cat was either to be sent to a shelter or to the streets. So she
came to us and asked if we could help her. We did all the tests to
see if the cat was healthy and we took him. Antos was here for two
month, big red haired cat – Krówka looks like his son – you can
see his pix on our Instagram.
After
two months it turned out the girl managed to sort out her things and
she took him back. And about those two I spoke earlier about
…geez,
just
look at that face
(yet
another break for the kitten)
She
(the
cat
– note.)
is
really trusting, you can do anything to her,
anyway
as I was saying, with the girls
Bambaryłka
and
Pixi it was harder since their owner was lonely, disabled, with no kids so the
cats were like her daughters, they had everything – their own room,
bed, blankets grilled every week – it was a big love, unfortunately
she overfed them a bit… anyway...she
got sick out of a sudden, she was taken to hospital and kept in medical coma for three weeks, the doctors would not give any chances
so her family decided to sell her apartment and the cats were to be
put down. Her daycare assistant intervened, she wanted to find a
home for them, but like I'm saying it was a two-pack of 10-year-old,
ordinary grey things, so nobody wanted them. Agnieszka found the
story in the Internet and decided to help them.
It
was exactly on Sunday, 18th April that she came to take the cats
to Kot Cafe. At 6 p.m. And then a day after we got a phone call
informing us their lady died exactly the same day at 6 p.m.
So
then...well..it was the overall depression, for three days they
wouldn't eat, they wouldn't stand up, they were stuck in one place…
Longing.
Yes. They were getting used to us for one and a half month –
it was happening gradually...yes, yes I know you're my most beautiful
Prince (caresses the cat)
Do you have any sponsors to support you or you finance yourselves
out of a cafe?
No, we pay for everything out of the cafe income. Every coffee, every
cake is a brick to support the cats, 50 litres of cat litter a month
… (laughs) cuz they eat like ten cats and so it returns in the same
amount from the other side (laughs) But it's just….to see how they
grow, how they change... look at Róża – she is our lat foundation
cat – when she got to us, she was all stressed out, she would bite,
scratch, she was totally distrustful. It was because she lived in the
streets when her owner died, later she was taken from one foundation to
another, but after half a year here she trusts people again, you may
even rub her belly. Earlier it was impossible. Yes, I know my little
heart (kisses the cat and laughs)
What are any other difficulties you come across here – apart from those financial ones, illnesses maybe?
Luckily enough not really, the little ones are healthy. It was only
once when Antek got sick, so we got the help from foundations, kocie
życie from Wrocław, but all in all they are healthy and may it stay
that way
I really like your set of rules. Sometimes there are places where
the animals are kept for people's entertainment, but it's not like that in here
and I find it great.
Yes, these cats are like my kids now, God forbid someone did
something to them, even when someone approaches their paws with their
feet by accident I have like an alarm in my head and I react immediately. It
just works like that when you spend a lot of time with them. Still,
they also manage on their own perfectly, they just scratch when
someone is too pushy. I take care of this, but some people just don't
understand that they are here for the cats, not the other way round.
I make sure to always remind them about that.
Is this the job of your life? What is it that those little ones
give you ? OK I see what that may be (The kitten shows her
belly ready to be rubbed)
(Laughs) Yes, it simply is ….
Happiness…
Yes (laughs)
Thank you very much for this conversation
Thank you too. Visit us soon again
POLSKA WERSJA
Docieram do Kot Cafe w piękne, słoneczne, piątkowe popołudnie. W
środku siedzi kilku klientów, koteria chwilowo śpi. Kotków jest
siedem, staram się policzyć gdzie też się podziali – większość
z nich śpi spokojnie, nikt ich nie zaczepia w myśl regulaminu,
który jest wszędzie widoczny.
Kot
Cafe to miejsce w którym schronienie znajdują koty porzucone,
poszkodowane przez los, takie których właściciele zmarli - każdy
ma swoją historię, a wszystkie zgodnie żyją pod jednym dachem.
Wszystkie czekają na adopcję. Lokal nie ma sponsorów –
współpracuje z kilkoma fundacjami, ale wszelkie wydatki pokrywane
są z zarobków lokalu.
Tak
więc wszyscy wielbiciele kotów – marsz na catppucino lub catte
latte!
Korzystając
z tego, że w kawiarni był mniejszy ruch, a klienci bardziej zajęci kicianiem i wszelkiego rodzaju aktywnościami typu głaskanie
kocich brzuszków, łapek, podbródków bądź przywabianiem kocich
gwiazd piórkami rozmawiam z Weroniką, która opiekuje się całym
towarzystwem i lokalem. Na jej rękach siedzi Krówka i rozkosznie
się wdzięczy, tak więc sporo tu rozmowy także z kociosobistością.
Rozmawiamy
o historiach ludzi, kotów i tego miejsca.
Kto
wpadł na pomysł żeby otworzyć lokal tego rodzaju? Jak długo już działacie?
Od
marca. 5 marca tego roku (2018 przp. Cloudbuster) było
otwarcie. Moja
koleżanka Agnieszka, też strasznie młodziutka, ma
26 lat, właśnie teraz robi
doktorat na PWr
tak więc działająca dziewczyna i
też kocha kocha koty - ma w domu pięć
swoich, wszystkie znalezione gdzieś w krzakach, pokrzywach,
znajdy, gdzieś
ktoś popopdrzucał - i
tak się jej strasznie spodobał ten pomysł. Bardzo
chciała zrobić coś i
dla kotów i
mieć jakiś
własny biznes, firmę i
zaczęło się od tego. Tak jak mówię, najpierw współpracowaliśmy
z fundacją i
miał to być niejako dom tymczasowy ale mimo wszystko była to praca
z pośrednikami więc kontakt był utrudniony, a kotów potrzebujących
nigdy nie zabraknie. Tak więc ona sama teraz pracuje w fundacji i
już
na własną rękę leczymy te koty, są karmione, zaopiekowane. Ta
czwórka małego rodzeństwa (Wskazuje na Tofika, Krówkę, Irysa i
Karmel) - mają teraz siedemnaście tygodni, też zostały uratowane,
zaszczepione, wyleczone - wszystko co można
było dla nich zrobione. A te starsze 10-letnie kotki (Bambaryłka i
Pixi) trafiły do nas po śmierci właścicielki, pani była …Tak,
też
cię kocham (W tym momencie następuje przerwa
ponieważ Krówka łapka zaczepia Weronikę po
twarzy i dostaje buziaki i przytulaski)
A kwestie pozwoleń, prawne itp, czy to w ogóle jest
problematyczne?
Nie wszystko jest zgodnie, nie ma większych problemów.
A tak realnie dużo tutaj macie adopcji Waszych lokatorów?
Dwójka znalazła dom. Ośmioletni Duduś i dwunastoletnia Alfa, one
były stricte z fundacji. Pomagaliśmy także jednej
dziewiętnastoletniej dziewczynie, której tato niestety zmarł. Jej
kot był jedenastoletni, a ona miała bardzo ciężką sytuację
rodzinną, tak więc kot albo miał trafić do schroniska albo na
ulicę i nie wiedziała co zrobić, więc zapytała czy byłaby
możliwość aby jej kot zamieszkał u nas. Oczywiście zrobiliśmy
mu wszystkie badania bo to musi być zdrowy kociak i Antoś trafił
do nas. Był u nas dwa miesiące – ogromy rudzielec, Krówka
wygląda jak jego synek. Taki był wielki, zresztą jego zdjęcia są
u nas na Instagramie. Po dwóch miesiącach dziewczynie się udało –
poukładała sobie wszystkie sprawy i trafił z powrotem do niej. No
i właśnie teraz te dwa o których mówiłam wcześniej … O Jezus,
to jest ta twarz (znowu przerwa na dopieszczanie kotka) Ona
(Krówka – przyp.) naprawdę to jest taka ufność, że wszystko tu
można... tak jak mówię z dziewczynami z Bambaryłką i Pixi było trochę
gorzej, bo ich pani była osobą samotną, niepełnosprawną, nie
miała dzieci, więc to były jej córeczki, one miały wszystko,
miały swój pokój, łóżko, pościel co tydzień maglowaną, ogromna
miłość, pani też trochę z miłości je przekarmiła...Zachorowała
nagle, trafiła do szpitala, trzy tygodnie była w śpiączce
farmakologicznej, lekarze już jej nie dawali szans na przeżycie
więc rodzina stwierdziła, że mieszkanie sprzeda po jej śmierci, a
koty idą do uspania. Opiekunka interweniowała, chciała znaleźć
im dom, ale tak jak mówię to był dwupak, dziesięć lat, nadwaga,
zwykłe szaro-burki, nikt ich nie chciał i właśnie Agnieszka znalazła ich historię w internecie i stwierdziła, że strasznie by
chciała im pomóc. Dokładnie w niedzielę, to chyba było 18
kwietnia, pojechały po te kotki o 18 i na następny dzień
dostaliśmy telefon, że pani w niedzielę o 18 zmarła po trzech
tygodniach śpiączki, więc po prostu ...depresja była ogromna, one
przez trzy dni w ogóle nie wstawały, nie jadły, siedziały w
miejscu...
Tęskniły.
Tak, ale przez półtora miesiąca się przyzwyczajały żeby w ogóle
tu do nas wyjść – one są od kwietnia i wszystko to działo się
stopniowo... tak tak ja wiem, Ty jesteś mój królewicz
najpiękniejszy (do Krówki)
A czy macie jakichś sponsorów czy wszystko idzie z tego co tutaj
się wydarzy?
Nie nie, wszystko co tutaj się wydarzy. Każda kawa, każde ciacho
sprzedane to jest na koty...50 litrów żwirku miesięcznie…
(śmiech) bo wy jecie za dziesięciu i z drugiej strony też tyle
samo wychodzi (śmiech) Ale to jest po prostu….to widać jak one po
prostu rosną w oczach, jak dziewczyny w ogóle zmieniają się, bo
Róża na przykład jest naszym ostatnim fundacyjnym kotkiem, jak do
nas trafiła, to była po prostu sfrustrowana, potrafiła gryźć,
drapać, była nieufna, bo kiedy jej pani zmarła, ona trafiła na
ulicę, żyła na ulicy, potem była po fundacjach przerzucana no i
po pół roku tutaj ma taką ufność do ludzi, że naprawdę można
ją już nawet po brzuszku pomiziać wcześniej to było niemożliwe
...tak wiem, już cię tulę tulę serduszko moje (śmiech)
A jakie napotykacie tutaj jakieś trudności, oprócz tych
finansowych, choroby i tym podobne?
Na szczęście udało nam się ich uniknąć, małe kociaki są
zdrowe, mieliśmy jedną taką sytuację, że Anteczek nam
zachorował, ale to tak bardziej lekko. Fundacja nam pomagała, i
Kocie Życie wrocławskie - oni wszyscy nam pomagali prywatnie. To
są ogólnie okazy zdrowia i niech tak zostanie.
Bardzo mi się podoba Wasz regulamin, bo są czasem takie knajpy,
że w nich po prostu koty są dla ludzkiej zabawy i żadnych reguł
tam nie ma, a tutaj jak najbardziej i to jest bardzo fajne.
Tak, te koty to są trochę teraz jak moje dzieci, jakby ktoś im coś
nie daj boże to nie wiem...jak ktoś im choćby na łapkę nadepnie
to od razu mam alarm “halo co się dzieje” ale to tak jest jak
się z nimi siedzi tyle czasu. Zresztą one sobie same także
doskonale radzą, bo jak ktoś któregoś denerwuje to dziabnie do
krwi i to nie jest żaden problem. Ja tego pilnuję, ale patrzę
tylko żeby ich nie denerwować, jak już widzę, że ktoś
przesadza to upominam, ale niektórzy nie rozumieją, że to jest
miejsce dla kotów, nie na odwrót,
Czy To jest taka Twoja praca życia, co te maluchy Ci dają... to
znaczy widzę co dają (Krówka wywala brzuszek do głaskania)
Śmiech. No tak, no po prostu
Szczęście…
Tak (śmiech)
Bardzo dziękuję za rozmowę
Dzięki i zapraszamy ponownie
